تاول های روی دستهايم ديگر نتيجه بدمستی های شبانه ام نيست....

و سرمای بين بند بند وجودم را به دندان ميکشم...

و برايت خنده های از ته دل ميکنم...

تا باور کنی که ميتوانم(!)

و دوباره ترسهايی که پشت پلکهایم بالا و پايين میپرد....

و من نبايد آنها را به تو بگويم...(!)

که شايد تو مرا برگردانی به همان نقطه هميشگی.....(!؟!)

و اين بار من می مانم و شبهايی که کاشی ها را شماره گذاری ميکنم تا ساعت ۱۱ شود....

و انگار ديگر تو هم با من مهربان نيستی..(!)

و خودت گفتی که نميتو انم حتی برای break بروم.....

انگار بايد فشار را بين خودم و خودم تقسيم کنم...
و گاهی بايد خود اول را به خود دوم ترجيح دهم...

و حتی نمیپرسی خستگيهايم را پشت کدام پنجره قايم ميکنم؟؟؟

و سوختگيهای روی تنم را....

حتی دستهايم را نميگيری که بلند شوم و بدانم که هنوز زنده ام...

.هنوز هم...

و او هر روز به من ميگويد امروز خيلی
cute شده ام(!)