فرق نمی‌کند چه قدر فرمول حفظ باشی، مقاله‌هایت چاپ شده باشد، اصلن آخرش باشی. گاهی همان اول شش ضرب‌در سه را می‌نویسی نه. و همه چیز خراب می‌شود. تا این‌جاش هم عیب ندارد، پیش می‌آید دیگر. بدی‌ش این است که هیچ‌وقت بعد از دوباره و سه‌باره گشتن برای جای اشتباه پیداش نمی‌کنی. اشتباه کوچک به چشم نمی‌آید. شاید اگر شش ضربدر سه را یک سال دیگر در شهری دیگر ببینی جواب‌ش نه نشود. ولی برای تو، در آن کاغذ، همیشه نه می‌ماند. با اطمینان هم می‌ماند. هر بار از روی‌ش می‌خوانی مطمئن‌تر می‌شوی. دنبال گنده‌ترها می‌گردی. و خوب، پیداش نمی‌کنی.

 کسی داستان مردی که از نقطه‌ی سیاه کوچکی روی دندان آسیاش مرد را شنیده‌؟ نه‌. چون کسی تعریف‌ش نکرده. چون کسی نقطه را ندیده. چون تا وقتی سرطان پروستات هست چرا نقطه‌ی سیاه روی دندان. چون تا وقتی چرخ‌دنده هست چرا فلان. اما واقعیت این است که آدم‌ها دارند آن بیرون از چیز‌های خیلی کوچک می‌میرند. خیلی‌های زیادشان از کوچک‌ترین ها می‌میرند. ما هیچ‌وقت نمی‌فهمیم. ما هر بار مرور کنیم مطمئن‌تر می‌شویم که سالم‌ خوابید و صبح بلند نشد. ما مطمئن‌تر می‌شویم از لپ‌های قرمز و تن سالم‌. ما نقطه‌ها را نمی‌بینیم.

یک بار، پانزده سال پیش شاید، رفته بودم جشن تولد دوستی. دوست‌هام می‌رقصیدند. من کنار ایستاده بودم. دست می‌زدم. پشت به ظرف سفید بزرگی روی پایه‌ی بلند. نفهمیدم یا پشت‌م چشم نداشت یا حق داشتم و بچه بودم، رفتم عقب، خوردم به‌ش. سگک سارافونم صدا داد. در همین حد. برگشتم دیدم ظرف ترک خورده. ترسیدم. رفتم گوشه‌ی هال نشستم. دیگر نرقصیدم. کم حرف شدم تا کسی من را نبیند. دفعه‌ی بعد که رفتم آن‌جا ظرف سفید بزرگ مرده بود. زندگی بدون‌ظرف آن‌ها زیاد هم بد نشد، اما کسی هم مچ من را نگرفت. آن‌ها لابد دلیلی برای‌ش پیدا کرده‌اند. اما حقیقت این است که ما خیلی وقت‌ها نمی‌فهمیم. ما حتی نمی‌دانیم کی ظرف بزرگ سفیدمان را شکسته. ما در دورترین خیال‌مان نمی‌گنجد که کار آن بچه‌ی ساکت و آرام گوشه‌ی هال باشد. 

پیش بینی من این است که ما یک روز، از فرط گشتن دنبال بزرگ‌ها، دنبال غول‌آسا‌ها می‌میریم. و کسی حتی این را نمی‌فهمد.