جزام ِ ذهن ِ من را ببین - من دیگر برای تعریف ِ حال ِ خودم هم اصراری بخرج نمی دهَم این روز ها آنقدر همه چیز دارد بد می گذرد که روح ِ من مدام به خود میپیچد -انگار که دستش را دور ِ خودش را حلقه کرده باشد و روی زمین غلت بخورد - تن من هم عادت کرده است که شب ها توی هوای سرد برای خودش هی بدود هی بدود و به هیچ کجای این دنیا نرسد -باور کن این مزه ی خونی که هر شب خودش را توی دهان من می چپاند اصلا حس خوبی بمن نمی دهد - من را مدام یاد ِ این ساعت هایی می اندازد که من قرار است پیش تو باشم و نیستم تمام این روز ها باید با تو بگذرد اما نمی گذرد - من آنی نیستم که باید باشم - ببین که چقدردرد آور است آدم توی آینه که نگاه می کند خودش را شبیهِ پازل هایی ببیند که شکل ِ بهم ریخته اش را هیچ فکر ِ بی نقص و نابغه ای سامان نمی دهدمن دارم درد می کشم مثل ِ صدای بی وقفه ی فندکی که هیچوقت روشن نمی شود--- ؟